Herken je het dat je to-do lijstjes in plaats van kleiner alleen maar groter worden? Dat als er een item afgaat, er alleen maar meer dingen bij komen? Een bedrijf runnen vraagt veel van je en je kan het idee hebben een slaaf te zijn van je to-do lijsjes. Het lijkt nooit af te komen. Elke keer verschijnt er wel weer iets nieuws op je pad, weer een nieuwe uitdaging, weer een nieuw tool op internet wat je niet kent en moet bestuderen. Wanneer is iets nou goed genoeg? Wanneer heb je genoeg gedaan op een dag? Wanneer kun je stoppen met een voldaan, tevreden en rustig gevoel?
Volgens Louise Hay (boek ‘je kunt je leven helen’) hebben alle mensen diep van binnen een overtuiging dat ze niet goed genoeg zijn. Het is een beperkende overtuigingen die je onbewust beinvloedt. Je ervaart niet goed genoeg te zijn óf niet genoeg te hebben óf niet genoeg te doen. Ben je daarom zo druk druk en nog eens druk?
En dan komt de redding: het schiet in je rug. Of je krijgt een ongeluk. Kortom, er gebeurt iets in je leven zodat je een pas op de plaats moet maken. Hoezo je redding, vraag je je af. Is dat niet vreselijk dan? Ja, het is vreselijk en het is je redding. Het is je redding omdat het ervoor zorgt dat je stopt met rennen en draven en hollen. Het maakt je wakker . Het laat je zien dat er nog meer is dan dat waarin je gevangen zit. Tenminste… als je het pareltje in de ellende kunt gaan zien.
Als je stopt, word je je bewust van de verschillende lagen van jezelf. Je gedachten die door je heenrazen worden bewust als je stil wordt. Sensaties van je lichaam worden voelbaar. En het stromen van de onderliggende emoties die een weg banen door je systeem, die niet langer meer onderdrukt hoeven te worden. Of het is de leegte en de zinloosheid die je tegenkomt.
Jezelf laten dobberen in de leegte, of als een baksteen laten zinken in de donkere put (welk beeld spreekt je het meeste aan?) maakt dat je door de lagen heengaat. En daar in dat gebied, diep van binnen in jezelf, daar liggen ook de diamanten. Als je jezelf opent voor wat er diep in jezelf aanwezig is en dat tevoorschijn laat komen. Daar is ook je goddelijke licht. De zin van jouw bestaan. Dat diepe vuur, de motivatie wat alles voor jou de moeite waard maakt.
Het is op dat moment, dat je jezelf de ruimte gunt om niets te moeten, dat het licht weer gaat schijnen . Het licht van buiten kan binnenkomen, maar ook het eigen goddelijke licht kan weer gaan schijnen. Denk aan de woorden van Marianne Williamson verwoord door Nelson Mandela in zjin inaugurale rede : “Het is ons licht, niet onze duisternis waar we het allerbangst voor zijn”.
Je komt erachter als je daadwerkelijk voorstelt niets meer te moeten. Stel jezelf de vraag : wat is er het ergste dat kan gebeuren als ik nu stop? Als ik pas weer in beweging kom als ik van binnenuit de zin en de lust en de energie voel om het te doen? Ik had een keer een client die zei dat ze dan bang is niet meer uit bed te komen. Dat ze dan niets meer wilt doen. Is het de angst voor de apathie, de lusteloosheid, de zinloosheid of wat zit erachter dat we onszelf maar blijven pushen?
Stel je hebt het idee of de angst dat als je niets meer ‘moet’, je niet meer je bed uit wilt komen. En dan? Wat is daar zo erg aan? Dat vroeg ik ook aan mijn client. Ze zei, dan gaat het niet goed met mijn gezin, ze had namelijk 2 kleine kinderen. De kinderen moeten verzorgd worden. Het kan absoluut niet dat ik in bed blijf liggen. Vaak stoppen we op dat moment met doorvragen. En dan lijkt het dat je geen keus hebt. Dat jezelf pushen het enige antwoord is.
Maar wat gebeurt er als je wel doorvraagt? Het is een gedachten-experiment. Jezelf eens toe te staan dat het allemaal in de soep loopt. Jezelf eens voor te stellen wat er zou gebeuren als je niet meer iets vanuit een ‘moeten’ doet. Je kinderen komen bij je bed en komen vragen om eten of om een knuffel. Zou je niet op een gegeven moment een impuls krijgen vanuit jezelf, zonder dat het ‘moet’, om er voor je kinderen te ‘willen’ zijn? En stel, je komt daarvoor niet je bed uit, wat is het ergste wat er dan zou kunnen gebeuren? Als je jezelf deze vraag blijft stellen kom je op een gegeven moment op een punt dat je ziet hoe absurd je redenering is. Misschien kom je uiteindelijk bij het besef dat het ergste is dat je doodgaat. Oké, en wat dan?
Ik herinner me de periode dat ik net was afgestudeerd en individuele sessies ging geven. Ik kon soms erg zenuwachtig zijn van tevoren en me afvragen of ik wel aan de verwachtingen van anderen kon voldoen. Door deze angst kon ik inderdaad niet aan verwachtigen van anderen voldoen. In ieder geval, ik vond het zelf helemaal niet leuk om op deze manier sessies te geven. Dus wat ik deed is mezelf voor te nemen dat ik het helemaal in de soep mocht laten lopen. En als dat zou gebeuren, zou ik de mensen gewoon weer hun geld terug geven. Dat was de ruimte die ik mezelf gunde om te kunnen ontspannen in de situatie. In werkelijkheid is het nooit voorgekomen. Door mezelf deze ruimte te geven waren de sessies juist heel goed. Of anders gezegd: goed genoeg.
En nu jij, hoe ga jij om met alle eisen die je aan jezelf stelt? Ben jij jezelf aan pushen?
Je kunt nu twee dingen doen:
1. In het commentaarveld hieronder schrijven hoe het voor jou is.
2. Jezelf de ruimte gunnen door naar de Gratis Ruggesteuntraining te komen. Jezelf de ruimte geven uit te deien in rust en stilte. Zodat ook jouw licht tevoorschijn komt.
LIEVE groet en LOVE your body,
Hi Marion,
Ik ken het gevoel van mijzelf pushen maar al tegoed, zeker nu ik net als jij het pad van het ondernemerschap ben opgegaan. Ondernemen is, althans zo ervaar ik het, in de loop van de tijd complexer geworden. Waar voorheen een advertentie volstond, heb je nu te maken met trainingen voor elk facet van je onderneming. Een heel to-do lijstje, waar ik overigens meestentijds met heel veel plezier aan werk.
Het gaat bij mij mis als ik net dat ene stapje nog wil zetten, omdat het dan maar af is. En één keer is heel goed te doen, maar de dag erna en de dag erna nog een keer is vragen om problemen, dus tot mijn lijf zich doet gelden. Dan loopt mijn hoofd vol of het dreigt een enkele keer in mijn rug te schieten.
Hoewel het soms lastig is mijzelf er aan te houden, streef ik ernaar om mijn dagen volgens een vast patroon in te richten. De ochtend is om aan en in mijn bedrijf te werken, de middag is voor huishouden, tuin en andere verplichtingen. Zo ontstaat voor mij een balans tussen stil zitten en beweging, tussen hoofd en doen.
Dank voor je waardevolle reactie, Yvonne. Mooi om te horen dat je een struktuur hebt gevonden die voor je werkt.
Mogen in plaats van moeten
Vooraf is het goed om te weten dat ik (eerder) met pensioen ben gegaan. Het is onderstaande is dan wat makkelijker dan voor iemand met veel verplichtingen.
Elke ochtend heb ik zin om aan de dag te beginnen. Ik laat me vaak leiden door mijn gevoel.
Opstaan (rond half acht gemiddeld) doe ik als ik voel dat het mooi is geweest. Ik stem dan even af wat mijn vrouw wil…
Vervolgens ga ik naar beneden met slechts een zekerheid, ik 1 doe 15 (als basis genoeg) tot maximaal 1 uur de zonnegroet en andere oefeningen. Ik begin echter met het eerste wat in mijn gevoel naar boven komt. Soms is het wat opruimen of teleteksten, dan weer even de krant lezen of muziek opzetten. Voelen wat de eerste behoefte is en daaraan toegeven geeft me een goed gevoel. Het sporten daarbij, douchen (incl. 90 sec. koud) en ontbijt zorgen voor een prima start.
Natuurlijk “moeten”er ook dingen, ik houd echter de prioriteiten in de gaten. Daarmee spelend kies ik het moment om dat te doen. Soms doe ik boodschappen ’s ochtends, soms aan het einde van de middag. Indien ’t kan laat ik zaken lopen tot een andere dag.
Het gevoel keuze te hebben is een ontspannend gevoel. Dit is de insteek op de loop van de dag.
Uiteraard mag het ook eens anders. Het is meestal leuk om je programma te veranderen en af te stemmen op onverwachte bezoekjes en mogelijkheden om dingen te doen.
Anders gezegd : er komen dingen op je weg waarmee je iets mag als dat goed voelt.
Regelmatig reflecteren op wat er zo gebeurt, zorgt voor een bewustzijn om deze lijn te houden.
Wat voor mij helpt is om even na te denken voor ik iemand iets beloof. Ik was gewend om al snel te zeggen: dat doe ik wel even. Dan groeit je to-do-list heel snel en soms denk ik dan achteraf dat ik dingen aan het doen ben die niet bij mij horen.
Het helpt mij om eerst even na te denken of dit iets is wat op mijn bordje thuis hoort of of eigenlijk meer een verantwoordelijkheid van een ander is. En ik ben iets voorzichtiger met het noemen van korte deadlines. Goed om mezelf de tijd te geven die ik ergens voor nodig heb!